ตอนนี้มีเรื่องปรึกษาค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ กังวลเรื่องเลี้ยงลูกมากค่ะ อ่านหนังสือแล้วแต่พอปฏิบัติมันไม่ค่อยได้ผลมั้งคะ ตอนนี้ลูกสาวอายุ หนึ่งขวบหนึ่งเดือนค่ะ ยังไม่พูด และยังไม่เดินด้วยค่ะ แค่เกาะๆ เดินไปมา ไม่ชอบเดินเอามากๆค่ะ เดินแค่สองสามก้าว จะให้เราอุ้มท่าเดียวค่ะ)
1. ปัญหาข้อแรกคือช่วงนี้รู้สึกว่าลูกร้องไห้ตลอดเวลาอะไรๆไม่ได้ดั่งใจเขาค่ะ
แต่ละครั้งให้คุณแม่ลองสังเกตุดูนะคะว่าลูกร้องเพราะอะไร เช่น
- ร้องเพราะเรียกร้องความสนใจ อยากได้ความรัก อยากให้แม่เล่นด้วย ฯลฯ ข้อนี้ต้องพิจารณาว่าจะต้องทำยังไง ใช้วิธีการอะไรให้เหมาะสม
- ร้องเพราะถูกขัดใจ จึงร้องเพื่อจะเอาชนะ ข้อนี้ก็ด้วยนะคะ ที่ต้องนำมาพิจารณาหาวิธีในการจัดการปรับพฤติกรรม
- ร้องเพราะเขาเครียด กังวล การร้องแบบนี้เป็นการร้องเพื่อเป็นการคลายผ่อนคลายความรู้สึก เป็นวิธีธรรมชาติอย่างนึงที่เด็กเรียนรู้ว่า ว่าเขาร้องแล้วเขาจะรู้สึกสบายใจขึ้น แบบปลอบใจตัวเองค่ะ ร้องแบบนี้ไม่มีปัญหานะ เหมือนเวลาที่เราไม่สบายใจ เป็นทุกข์ แล้วร้องไห้ออกมาแล้วทำให้เรารู้สึกสบายใจขึ้นแบบนั้น อันนี้ถือว่าปกติ แค่เราทำให้เขาพยายามแสดงคำพูดการกระทำที่สื่อสารให้เขารับรู้ว่าเรารับรู้และเข้าใจ ปลอบโยนเขาด้วยความเมตตา ต้องมีอุเบกขาช่วยด้วยนะคะ ไม่ใช่พอเห็นลูกร้อง แม่ก็จะร้องกรี๊ดตามเพราะเครียด การกอด การอุ้ม การพูดคุย การสื่อสารที่อ่อนโยนทั้งกาย วาจาและใจของเราก็ช่วยลูกได้เยอะแล้วค่ะ หากแม่โกรธแล้วไปปลอบลูก ลูกก็คงจะสงบได้ยาก หากเราสงบเย็น กระแสความรู้สึกสงบเย็นก็จะแผ่ไปให้เขารับรู้และจะสงบเย็นได้ตาม
- ร้องเพราะเขาไม่สบาย เจ็บป่วย นอนไม่พอ ความไม่พร้อมทางร่างกายต่าง ๆ ก็ส่งผลต่อจิตใจ อันนี้ต้องใช้เมตตาและความกรุณา กับลูกมากๆ ช่วยเหลือเขาให้เขารู้สึกดีขึ้น เช่น หากเขาร้องเพราะเขาเหนื่อย เพลียเล่นเยอะ ไม่ยอมนอน เขาก็จะงี้เง่าอาละวาดได้ง่าย ๆ งอแง จนคุณแม่เองก็พลอยเครียดไปด้วย วิธีที่แม่ดาวเจอกับเหตุกาณ์นี้ แม่ดาวจะใช้หลักการแสดงความเข้าใจ “ลูกง่วงและเหนื่อยมากใช่ไหมค่ะ ก็เลยงอแงแบบนี้ เพราะปกติลูกชายของแม่เนี้ยเป็นเด็กอารมณ์ดีมากๆ” แล้วก็หาวิธีช่วยเหลือเขาเช่น ง่วงก็หาวิธีหลอกล่อให้นอนพักผ่อน จะร้องเพลง หรือเล่านิทาน อันนี้ตามวิธีที่คุณแม่เคยทำเลยค่ะ
เราต้องวิเคราะห์ให้ได้ก่อนว่าลูกเราร้องเพราะสาเหตุอะไร แล้วค่อยแก้ไข ตัวคุณแม่จะรู้ดีที่สุด แต่หากให้แม่ดาวตีความเองคิดว่า ลูกคุณแม่คงเกิดอาการรำคาญตัวเองฮ่าๆๆ อึดอัด ที่พูดก็ไม่ได้ สื่อสารกับใครก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง เดินก็ยังไม่ได้อีก เด็กเขาบางทีเขาอยากจะเดินมากนะคะ แต่ความพยายามไม่เยอะไง มีความอดทนไม่เยอะ ก็จะร้องไห้ หงุดหงิดตัวเองแหละ อันนี้น้องดีโด้เป็นเลย ใจเนี้ยอยากจะเดินให้ได้ แต่ไม่พยายาม แค่คิดแต่ไม่ยอมจะปฏิบัติ พอเริ่มจะฝึกเดิน เกาะ ๆ เดินอยู่ล้ม เจ็บ ก็ร้องไห้จ้า เลิก ไม่เดิน เจ็บ ไม่อดทนไง แต่เด็กบางคนเขาจะมีความพยายาม สวรรค์ส่งคุณสมบัตินี้มาให้เขาตอนที่เขามาเกิด เขาก็จะมีความอดทนและพยายาม ไม่ร้อง ไม่ได้ก็ไม่ร้อง เจ็บ ก็ทน ล้มก็สู้ ลูกคุณแม่อาจจะเป็นเหมือนน้องดีโด้นะคะ ที่สันนิฐานแบบนี้เพราะคุณแม่ใช้คำว่า “ช่วงนี้” และช่วงนี้ของคุณแม่ คือ ลูกอยู่ในวัยที่เขากำลังอยากจะช่วยเหลือตัวเอง พยายามจะสร้างตัวตนของตัวเองแหละ คิดว่านะคะ
อันนี้แม่ดาวตอบแบบ "กูรู้" นะคะ ไม่ใช่แบบ "กูรู" หากใครมีอะไรจะแนะนำเพิ่มเติมเพื่อเป็นประโยชน์กับคุณแม่ท่านนี้ หรือท่านอื่น ๆ ที่มีปัญหาคล้าย ๆ กัน เชิญเข้ามาแบ่งปันประสบการณ์กันได้นะคะ
