มีผู้อ่านท่านใดในที่นี้ ที่ไม่มีเวลาส่วนตัวไว้ให้ตัวเองบ้างหรือเปล่าค่ะ แม่ดาวเองก็เคยเป็นคนนึงที่ไม่ยอมที่จะแบ่งเวลาไว้ให้สำหรับตัวเองเลยในสมัยแรก ๆ ของการมีลูก ยิ่งในช่วงก่อนลูกเข้าเรียน (0-3 ขวบ) เวลาส่วนใหญ่ก็หมดไปกับการเลี้ยงลูก ทำงานบ้าน ดูแลสามี ชีวิตทั้งหมด 24 ชม. ที่มี ก็มีแต่พวกเขาแทบจะทั้งนั้น มีบ้างบางครั้งที่กลับไปบ้านตัวเองที่ต่างจังหวัด การกลับไปบ้านตัวเองเหมือนเป็นการได้ผ่อนคลายความเครียดได้เยอะเหมือนกัน กลับไปเป็นลูกอีกครั้ง มีคนมาคอยดูแลเราบ้าง สลับกับการดูแลพ่อแม่บ้าง ลูกบ้าง หากอยู่ที่บ้านตัวเองเหมือนการกลับไปชาร์ตพลังไฟในใจให้พร้อมสู้ต่อ
ช่วงนั้นจำได้ว่า เป็นคุณแม่เจ้าน้ำตาอยู่บ่อย ๆ เหนื่อยง่าย ท้อง่าย เลี้ยงลูกเอง แบบไม่มีประสบการณ์มากมาย ต้องดูแลงานบ้านเองทุกอย่าง ไหนจะความเครียดมากมายที่ประเดประดังเข้ามาสารพัด ชีวิตช่วงนั้นอ่อนแอ ไร้พลังสุด ๆ มองข้ามความรู้สึกตัวเอง มองความสภาพร่างกายตัวเอง ทุกอย่างเพื่อคนอื่นหมด ถึงจะเป็นคนที่เรารักมากที่สุดก็เถอะ
อยากให้ใครที่เป็นเหมือนแม่ดาวตอนนั้น หันกลับมามองตัวเอง การที่เราทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นเป็นสิ่งที่ดีก็จริง แต่อย่าทอดทิ้งตัวเอง ให้เวลา ใส่ใจ ทำอะไร เพื่อตัวเองบ้าง อย่างน้อย ๆ ใน 1 สัปดาห์ ก็น่าจะมีเวลาให้ตัวเองบ้างสักวัน หรือไม่ก็ช่วงใด ช่วงหนึ่งใน 1 วัน ลองจัดสรรเวลาแห่งความสุขให้ตัวเองดูนะคะ อย่างน้อย ๆวันละ 1-2 ชม. / วัน ก็น่าจะพอ
ปัจจุบันแม่ดาวเองก็จัดสรรเวลาเหล่านั้นให้ตัวเองบ้างเช่นกัน อาจไม่ได้ทุกวัน แต่ก็มีบ้างแหละ ที่ทำได้ การที่เรารู้จักดูแลใส่ใจตัวเอง ไม่ใช่เพียงผลดีจะเกิดแก่ตัวเราเองเท่านั้น พอเรามีเวลาให้ตัวเอง เรามีความสุข ไม่เครียดแล้ว บรรยากาศในบ้าน ในครอบครัวก็พลอยอิ่มสุขไปกับเราด้วย
และนั่นหมายถึง การที่เราเป็นต้นแบบที่ดีให้ลูกเห็นด้วย ลูกควรรับรู้ว่า “แม่เองก็ต้องการเวลาพักผ่อนบ้างเหมือนกัน” หากวันไหนที่แม่ดาวไม่สบายกาย หรือไม่สบายใจก็แล้วแต่ หากไม่ไหว ก็จะบอกลูกตรง ๆ ว่า วันนี้แม่รู้สึกไม่สบายใจ หรือ ป่วย บอกสาเหตุด้วยนะคะ แต่อาจไม่ต้องบอกทั้งหมดที่คิดก็ได้ และบอกลูกว่าว่า วันนี้ หรือตอนนี้ แม่ต้องการเวลาพักผ่อนนานแค่ไหนก็ว่าไป หากเขาอยู่กับเรา ณ ตอนที่เราเกิดอาการแบบนี้
ลูกเองก็จะได้เรียนรู้ว่า เขาต้องมีเวลาส่วนตัวของตัวเองบ้าง เขาจะเรียนรู้ว่า หากเขาเหนื่อยกาย เหนื่อยใจ ไม่อยากจะคุย หรือทำอะไร เขามีสิทธิที่จะพักอย่างเงียบ ๆ คนเดียวได้ ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ
อย่างที่บอกค่ะ ไม่ว่าใคร ๆ ก็ต้องการเวลาให้ตัวเอง บางทีเราทำเพื่อคนอื่นจนมองข้ามสิ่งนี้ไป แล้วพอฝืนทำไปเรื่อย หรือเหนื่อยทำต่อไปแบบไม่รู้สึกตัว คิดว่าแบบนี้ดีแล้ว ถูกต้องเหมาะสมที่สุดแล้ว อยากให้จำคำนี้ไว้นะคะ “หากเราอยากช่วยคนอื่น เราต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้เสียก่อน” หากตัวเองยังล่อแร่ ท้อแท้ เหนื่อย แล้วเราจะเอาพลังกาย พลังใจที่ไหนไปช่วยคนอื่นได้อย่างมีประสิทธิภาพค่ะ ดังนั้นให้ช่วยตัวเราก่อน ดูแลตัวเองให้แข็งแรงทั้งกายและใจก่อน แล้วค่อยไปดูแลคนอื่น ๆ ที่เรารัก
ส่องกระจกทุกครั้งอย่าลืมบอกกับคนๆนั้นในกระจกด้วยนะคะ ว่า “ฉันรักเธอ และจะดูแลเธออย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”
นี่เป็นอีก 1 เรื่องเล็ก ๆ สำหรับเรา ที่เรามองข้ามกันเยอะ แต่สุดท้ายก็บานปลายจนก่อตัวเป็นก้อนความทุกข์แบบไม่รู้ตัว
แนะนำกันจากประสบการณ์ตรงเลยนะคะเนี้ย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น