เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาได้อ่านนิตยสารเล่มหนึ่ง
ขณะที่กำลังเบื่อ ๆ
ไม่ได้เปิดอ่านทีละหน้า เพราะก็เคยอ่านผ่าน ๆ ตามาบ้างแล้ว สุ่มเปิด
คืออันที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะอ่านอะไรมาก แค่ไม่รู้จะทำอะไรที่ไม่ใช่งานบ้านฮ่าๆๆ อ่านเจอบทความของคุณแม่ท่านนึง อ่านแล้ว
ชอบเรื่องนี้มาก เป็นเรื่องที่เขาใช้สอนลูก อ่านซ้ำ ๆ วน ๆ อยู่แค่ไม่กี่บรรทัด
เพราะชอบจัด และพยายามจะอ่านออกเสียงให้ซึมเข้าสู่สมอง ปกติจะความจำสั้นมากฮ่าๆๆ
คิดเองในใจว่า สักวันเราอาจะได้ใช้ประโยคแบบนี้สอนลูกบ้าง
คำสอนคือ
ลูกไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุดก็ได้
ขอให้ลูกคิดว่าลูกคือจิ๊กซอว์ชิ้นหนึ่ง คนอื่น ๆ คือจิ๊กซอว์อีกชิ้นหนึ่ง
เมื่อจิ๊กซอว์แต่ละชิ้นมารวมกันจะได้งานชิ้นหนึ่งที่สำเร็จ
อย่าคิดว่าตัวเองเก่งคนเดียว เราต้องเรียนรู้วิธีการทำงานร่วมกับคนอื่นในสังคม
สิ่งที่สำคัญกว่าความเก่ง คือการปรับตัว
อ่านแล้วชอบเลย พยายามจำ แต่ยังไม่คิดว่าจะได้ใช้เร็วเกินคาด
ณ คืนวันนั้น
ลูกชายในวัยเกือบจะ 6 ขวบอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็ พูดกับแม่ว่า
ดีโด้ แม่ พรุ่งนี้ขอหยุดเรียนได้ไหม
ไม่อยากไปโรงเรียนเลย
ประโยคนี้โผล่มาอีกแล้ว สงสัยจะมีอะไรในใจอีก ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดแบบนี้
แม่ หนูอยากหยุดเรียนเหรอลูก
มีอะไรไม่สบายใจที่โรงเรียนหรือเปล่าครับ
ดีโด้ ดีโด้เบื่อ
(สั้นมาก จะรู้ไหมเนี้ยลูก)
แม่ เบื่อเรื่องอะไรครับ หรือว่าช่วงนี้เรียนหนัก (เห็นว่าใกล้จะสอบ
แถมจะจบอนุบาล 3 )
ดีโด้ เปล่าเลย
แทบไม่ได้เรียนด้วยซ้ำ ซ้อมเต้นตลอด
เต้นตั้งหลายรอบ เบื่อ
แม่ อ๋อ...ลูกเบื่อซ้อมเต้นเนอะ เต้นเยอะ ๆ หลาย ๆ รอบ หากเป็นแม่ก็คงเบื่อเหมือนกัน
ดีโด้ เบื่อเพื่อนด้วย ไม่อยากไปโรงเรียน
แม่ เบื่อเพื่อนด้วย 2 เรื่องเลยนะเนี้ย โดนเพื่อนแกล้งมาเหรอครับลูก
ดีโด้ เปล่า
เพื่อนไม่ได้แกล้ง เบื่อเพื่อนเต้นไม่ได้สักที ดีโด้เต้นได้แล้ว
เต้นได้ตั้งนานแล้วด้วย ครูก็ให้ซ้อมเต้นอยุ่นั่นแหละ
แม่ อืม....ลูกเต้นได้แล้ว
แต่เพื่อนยังเต้นไม่ได้
มีหลายคนเลยไหมครับที่ยังเต้นไม่ได้
ดีโด้ คนเดียว น้อง......
เต้นไม่ได้สักที แม่ดีโด้ขอหยุดนะ
โทร.ไปลาเรียนให้หน่อย นะๆๆๆ
แม่ ดีโด้เคยเล่นจิ๊กซอว์กับแม่
จำวิธีการเล่นได้ไหม
ดีโด้ จำได้
(คง งงๆ มันเกี่ยวอะไร)
แม่ จิ๊กซอว์เวลาเล่นเราต้องใช้ความอดทนและพยายามเอาชิ้นส่วนแต่ละตัวมาค่อย
ๆ ประกอบกันจนกว่าจะเป็นภาพที่สวยงามใช่ไหม
ดีโด้ ใช่
แม่ การแสดงครั้งนี้ของลูก
ก็คล้าย ๆ กับการเล่นจิ๊กซอว์นั่นแหละลูก
ลูกกับเพื่อน ๆ เหมือนจิ๊กซอว์แต่ละชิ้น
ลูกเป็นตัวเแทนจิ๊กซอว์ 1 ชิ้น เพื่อน ๆ ก็ด้วย ทุก ๆ คน
ต้องช่วยกันมาประกอบรวมเข้าด้วยเป็นเป็นหนึ่งเดียว การแสดงถึงจะออกมาดีสมบูรณ์ ทุกๆ คนมีความสำคัญเท่า ๆ กันหมด เหมือนเล่นจิ๊กซอว์ หากขาดไป 1
ชิ้นภาพจะสำเร็จไหม สวยไหม
ดีโด้ ไม่ มันแหว่ง
แม่ ใช่มันแหว่ง
ไม่ครบ ไม่สมบูรณ์ แล้วพรุ่งนี้หากขาดดีโด้ไป แล้วจะเป็นยังไง
ดีโด้ จริงเหรอแม่ (ไม่ตอบ แต่คิดว่าเขาเข้าใจ
และอยากได้ความมั่นใจอีกสักนิดว่าเขาเป็นชิ้นส่วนที่สำคัญ)
แม่ จริงซิครับลูก น้อง......เขาก็เป็นจิ๊กซอว์อีกชิ้นหนึ่งเหมือนลูกนั่นแหละ แม่ว่าเขาก็พยายามอยู่
เดี๋ยวสักพักเขาก็ต้องทำได้แหละลูก หากแม่เป็นดีโด้แม่จะช่วยสอนเพื่อนด้วยอีกแรง
ดีโด้ ดีโด้ก็สอนแล้ว
บอกแล้วแหละ แต่น้อง....ก็ยังทำไม่ได้
แม่ ยังทำไม่ได้
ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้นะลูก
ดีโด้ งั้น...พรุ่งนี้ไปโรงเรียนก็ได้
จบ........ไม่คิดว่าจะได้ใช้เรื่องจิ๊กซอว์มาสอนเร็วขนาดนี้
ฮ่าๆๆ แต่ก็สอนในแบบที่เราพอจะคิดได้แหละค่ะ ไม่เป๊ะ แต่ก็ใช้ได้ผลเหมือนกัน หลาย ๆ ครั้งที่ลูกบ่นไม่อยากไปโรงเรียน ส่วนมากเขาจะมีอะไรในใจเพียงแค่ว่าเขาจะบอกเราไหม หากเขาไม่พร้อมจะบอก
ไม่สบายใจที่จะพูดก็ไม่เป็นไร ทิ้งไว้แค่ว่า “ไม่เป็นไร
วันนี้ลูกอาจไม่สบายใจที่จะเล่าให้แม่ฟัง แต่หากลูกอยากเล่าให้แม่ฟังเมื่อไหร่
แม่พร้อมฟังเสมอนะครับ” อีก 1 บทสนทนาตามประสาแม่ลูกจ้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น